My au pair life

Vandaag heb ik mijn eerste snowday mogen ervaren met mijn meiden. Gisterenavond en nacht is er zo'n 30 cm sneeuw gevallen en dat betekent dat de schoolbussen met geen mogelijkheid alle kinderen op school kunnen krijgen. Dat is de grootste reden voor de snowday. Zelfs mijn hostparents hadden geen werk vandaag. alle overheidsgebouwen en instanties waren gesloten. En laten mijn hostparents nu net werken de overheid. Ministerie van buitenlandse zaken en een heuse politieagent.

Anyway. Ik hoefde niet veel te werken omdat mijn hostparents dus thuis waren. Mijn hostmom vertelde me dat ik ongeveer van een uurtje of 12.30 tot 15.00 uur moest 'werken'. Ik zet het tussen haakjes omdat het voor mij nog steeds niet echt voelt als werken. Ik heb heerlijk met de meiden buiten gespeeld in de sneeuw en een film gekeken in het community center. Een soort buurthuis waar leuke dingen georganiseerd worden. Wie kan dat nou zeggen? Ice age kijken onder werktijd en ook nog betaald krijgen. Ook al is het salaris natuurlijk ook maar een hongerloontje, ik doe mijn werk met zoveel plezier dat ik dat er graag voor over heb.
Ik was inderdaad rond 15.00 uur klaar met werken en ging lekker naar mijn kamer om op bed wat te skypen met vriendlief. Om 17:00 uur ga ik samen met mijn hostmom naar de gym een uurtje om vervolgens Taco's af te halen voor het avondeten. Ik heb s morgens wel de was van de meiden gedaan en de bedden afgehaald. Dat hoort ook bij deze baan, maar soms vind ik het wel lekker om even met mijn verstand op nul aan een eenvoudig klusje bezig te zijn. Eventjes niet alles uit de kast hoeven trekken met ingewikkelde, pedagogisch verantwoorde knutselopdrachten voor de kids of leerzame verhalen voorlezen. Wie had dat nog ooit gedacht. Ik weet dat mijn moeder ook wel eens gezegd heeft het soms heerlijk te vinden om even in de tuin te harken of zo. Om even niet na te hoeven denken bij wat je doet.

Dit is een typische dag in het leven van mij als au pair. Saai? Nou nee hoor. Ik geniet volop van de meiden. Het zijn schatten en natuurlijk super cute. Deze foto's zijn niet van vandaag, maar zeg nou zelf, voor zulke schatten sta je s ochtends toch op?

New York

New York

Daar ben ik afgelopen weekend geweest. Het is een mooie stad en ik hou ervan om mensen te kijken. En als je dat ergens goed kunt dan is het wel daar. Waar ik het eigenlijk over wil hebben is de tijd waar wij nu in leven. Overal om ons heen gebeuren vreselijke dingen. Voor ons als Nederlander is het eigenlijk altijd een ver van ons bed show geweest. Tot juli afgelopen jaar. Een vliegtuig vol met Nederlanders neergehaald in oost Oekraine. Een enorme impact. Onbeschrijfelijk. Niet te bevatten. Zo dichtbij. Nog steeds komt er geregeld wat informatie naar buiten gesijpeld. Deze gebeurtenis doet mij steeds meer begrijpen waarom de Amerikanen hier nog zo boos zijn en teleurgesteld en nog veel meer.

Ik ben naar het 9/11 memorial geweest. De sfeer die daar hangt is eigenlijk niet te beschrijven. Je moet er zijn geweest om dat gevoel te kunnen begrijpen. Ineens begreep ik ook waar hun woede en angst vandaan kwam en komt. Er zijn bijna 3000 mensen omgekomen. Elk van die 3000 mensen heeft een familie. Die familie moet het nu zonder zijn dierbare doen. De stad lijdt er nog onder. De mensen die daar wonen zullen nooit vergeten wat er is gebeurd.

De stad is me ook in positief opzicht bijgebleven. Een specifiek moment is zaterdagavond 23.00 uur. Jess en ik liepen over Time Square. Er staan daar veel mensen uitgedost als disneyfiguren of het vrijheidsbeeld. Maar ook was er een jongen. Hij stond daar maar. Geblindoekt met twee tassen achter hem. Op die tassen zat een bord met een bericht erop. "I trust you. If you trust me, give me a hug" . Deze woorden hebben een indruk op me gemaakt. Ik besef me dat onze wereld teveel gevuld is met wantrouwen. Eerst zien, dan geloven. Ik heb die jongen een 'hug' gegeven. Hij stond daar maar. Midden op het altijd drukke time square. Impressive. Ik hou van New York. Om deze diversiteit aan mensen en aan plekken. Aan de ene kant het 9/11 memorial waar de sfeer drukkend is en niemand in de mood is om lachend een selfie te maken. Respect. Dat is daar overheersend. Eigenlijk in de hele stad.
Zouden we dat niet een beetje terug moeten krijgen in Nederland? Of in andere landen in de wereld? Ik ga er in elk geval mijn best voor doen om iets verder te kijken dan mijn Hollandse neusje lang is. .