Daar gaan we weer.. De tandarts. Mijn allergrootste vriend.
Ik kan eigenlijk wel zeggen dat ik een fobie heb voor de tandarts. Elke keer als ik weer naar de tandarts ga hoop ik dat het spontaan verdwenen is. Zolang ze niet gaan boren of verdovingen zetten, gaat het allemaal wel. Maar als er dus een gaatje gevuld moet worden of zoals vandaag een wortelkanaalbehandeling moet gebeuren... Dan stijgt de paniek me direct naar het hoofd. Het lukt me dan niet om rustig te blijven.
Ik denk dat mijn angst begonnen is door 1 traumatische ervaring toen ik een jaar of 11 was denk ik. Ik moest een wortelkanaalbehandeling ondergaan bij mijn voortand. Deze was al flink ontstoken en deed dus behoorlijk veel zeer. Ik herinner me vaag dat ik met papa naar de tandarts ging en dus een wortelkanaalbehandeling moest ondergaan.
Ik herinner me dit als heel erg pijnlijk en dat ik lag te schreeuwen op de tandartsstoel. Misschien heb ik dit in mijn hoofd wel erbij verzonnen, dat weet ik eigenlijk niet meer. In elk geval wel duidelijk, mijn angst voor de tandarts werd geboren.
Vanmiddag moet ik weer naar de tandarts. Gisteren zou het eigenlijk gebeuren. Ik op wiebelende beentjes naar de tandarts. Een goed uur later stond ik weer buiten. Helaas. Er was niks gebeurd. De verdoving zat er welliswaar in, maar de tandarts durfde het niet aan om mij te behandelen. Hij had geen ervaring met mensen die zo angstig zijn. (lees: tranen met tuiten op de behandelstoel) Ik was zo boos! Ik dacht nog, ga maar gewoon door, let niet op mijn gejank, maar het mocht niet baten. Hij ging het niet doen. Shit. Verdoving voor niks, stress voor niks. Gelukkig hoefde ik niet te betalen. Dat scheelde dan wel weer.
Terug naar vandaag. Ik moet over een paar uur naar een speciale tandarts. Een tandarts die gespecialiseerd is in het behandelen van mensen met een angst voor de tandarts. Wat een vernedering. Naar een speciale tandarts die 45 minuten rijden is van hier omdat ik te bang ben om naar een gewone tandarts te gaan. Man, raap jezelf toch bij elkaar en zeur niet zo! Dat gaat er echt elke minuut in mijn hoofd om. Wat ben ik een aansteller. Duizenden mensen gaan gewoon naar de tandarts zonder mokken of morren. Maar nee... Ik kan dat blijkbaar toch niet. Mijn lichaam blokkeert en vertelt me dat ik doodsangsten uit moet staan bij de tandarts. Verdomme! Waarom dan?
People,, wish me luck today. Ik ga naar de tandarts. Het kost me potverdorie misschien wel 1200$. Dus dan moet het ook maar goed gebeuren. Op zulke momenten baal ik. Ik baal dat ik niet even thuis ben met mijn familie en lieve vriend. Zodat die even kunnen zeggen dat ik niet gek ben of gestoord.
Liefs,
donderdag 30 april 2015
donderdag 9 april 2015
Springbreak
Afgelopen week ben ik heerlijk tijdens springbreak naar de westcoast geweest. Het was echt amazing. Zo ontzettend gaaf. Hoe vaak ik al wel niet gezegd heb dat ik geluk heb dat ik dit leven mag leiden. Ik woon in de Verenigde Staten, heb hier werk wat ik enorm leuk vind en ik heb hier nieuwe mensen ontmoet die echt friends for a lifetime zijn.
Ik ben samen met Jess naar Los Angeles en Las Vegas geweest. We hebben ook een bezoekje gebracht aan Santa Monica met zijn beroemde pier met het reuzenrad. We hadden een leuk appartementje gehuurd in West-Hollywood. Perfecte locatie. Een straat verderop was the Walk of Fame. Wat overigens wat teleurstellend is. Natuurlijk is het gaaf om gezien te hebben, maar het maakt je ook een illusie armer. Het ziet er op tv allemaal zo mooi uit. Ik dacht ook dat de Walk of Fame echt 1 straat was maar dat is niet zo. Het zijn zo enorm veel sterren dat je de meerderheid niet eens kent. Ik had het romantische beeld van de Walk of Fame dat alle grote namen daar op een rijtje lagen. Naïef natuurlijk haha.
Over Las Vegas, dat is echt een klasse apart. Het is zo gigantisch en groots, en dan niet in de zin van oppervlakte. De hotels zijn wel enorm en wat je in die hotels kunt vinden is nog veel gekker. Zo kun je in hotel Venetian met een gondel door de rivier door het hotel heen. Binnen in het hotel hebben ze het plafond zo bewerkt dat het lijkt alsof je buiten bent. Dat is toch bizar? Zoals in de grote zaal van Zweinstein. Ook heb je een stukje little Egypt. Het is allemaal zo bizar en groots. In ons hotel zat een overdekt pretpark en een circus bijvoorbeeld.
Maar mijn hoogtepunt van de hele trip is toch de Grand Canyon geweest. Man wat was dat die 5 uur lange busreis met chinezen waard. Het was zo mooi. Zo groots. Op een totaal andere manier dan in Las Vegas. Je voelt je heel klein als je daar naar kijkt. De foto's die ik ervan heb lijken nergens op. Je MOET daar zelf een keer geweest zijn om te begrijpen wat het is en hoe bijzonder het is.
Wat mijn trip ook heel bijzonder maakte was dat ik samen kon gaan met een vriendin die ik in de afgelopen maanden beter heb leren kennen dan wie ook. Ik ben nooit heel erg goed geweest in het hebben en onderhouden van vrienden (sorry guys;) )
Jess is mijn maatje hier en ik kan me niet eens voorstellen om straks naar huis te gaan en haar niet meer te kunnen zien, niet meer eventjes een koffie halen bij Starbucks of een ander koffietentje. Ze is Australische. Dat is natuurlijk hartstikke leuk maar dat is ook echt aan de andere kant van de wereld. Was ze maar gewoon Zweeds of Oostenrijks of zo. Veel makkelijker.
Wat ik probeer te zeggen is, dat zij deze reis voor mij zoveel betekenis geeft. Ik besefte me gisteren ineens dat het meest positieve aan mijn avontuur hier in Amerika ook meteen het meest negatieve is. Ik leer nieuwe mensen kennen die vrienden voor het leven zijn geworden. Als ik straks weer in Nederland ben, moet ik die missen. Ik mis mijn familie en vriend nu enorm. Maar zodra ik over 3 maanden (!) thuis ben, gaat dat gemis niet over. Ik ben dan weliswaar bij mijn familie, maar ik mis dan mijn lieve vriendinnetjes van hier. En 'mijn' lieve meiden voor wie ik elke dag zorg. Nooit zo over nagedacht eigenlijk.
Gelukkig is het positieve veel meer aanwezig. Ik heb de most amazing people leren kennen hier. Ik kan straks een mooie trip naar Australie maken. Terug naar de States of naar Albanie om die lieve meiden weer te zien. Overal ter wereld wonen er mensen die mij gelukkig maken en die heel veel voor mij betekenen. Hoe gaaf is dat!
Ik krijg geregeld berichtjes van mensen die vertellen hoe gaaf ze het vinden wat ik doe en dat ze het zelf ook wel zouden willen maar,,, er is altijd een maar. Je wilt je werk niet opgeven, je hebt geen geld, je hebt geen tijd, altijd druk. Allemaal redenen. Maar als je je laat tegenhouden door iets simpels zoals geld of iets belangrijker, werk.. dan komt het er nooit van. Mijn tip aan iedereen is... Doe het gewoon. Het maakt je leven zoveel leuker en interessanter. Het geeft je eens een andere kijk op de wereld. Het laat je werelden zien waar je het bestaan niet eens van wist. Doe eens gek en boek een ticket!
Lieve lezers, over drie maanden ben ik alweer in Nederland. Het is zo gek! Het klinkt voor jullie misschien lang, maar voor mij niet. Ik ben hier al bijna 9 maanden. Fucking 9 maanden!
Liefs,
Ik ben samen met Jess naar Los Angeles en Las Vegas geweest. We hebben ook een bezoekje gebracht aan Santa Monica met zijn beroemde pier met het reuzenrad. We hadden een leuk appartementje gehuurd in West-Hollywood. Perfecte locatie. Een straat verderop was the Walk of Fame. Wat overigens wat teleurstellend is. Natuurlijk is het gaaf om gezien te hebben, maar het maakt je ook een illusie armer. Het ziet er op tv allemaal zo mooi uit. Ik dacht ook dat de Walk of Fame echt 1 straat was maar dat is niet zo. Het zijn zo enorm veel sterren dat je de meerderheid niet eens kent. Ik had het romantische beeld van de Walk of Fame dat alle grote namen daar op een rijtje lagen. Naïef natuurlijk haha.
Over Las Vegas, dat is echt een klasse apart. Het is zo gigantisch en groots, en dan niet in de zin van oppervlakte. De hotels zijn wel enorm en wat je in die hotels kunt vinden is nog veel gekker. Zo kun je in hotel Venetian met een gondel door de rivier door het hotel heen. Binnen in het hotel hebben ze het plafond zo bewerkt dat het lijkt alsof je buiten bent. Dat is toch bizar? Zoals in de grote zaal van Zweinstein. Ook heb je een stukje little Egypt. Het is allemaal zo bizar en groots. In ons hotel zat een overdekt pretpark en een circus bijvoorbeeld.
Maar mijn hoogtepunt van de hele trip is toch de Grand Canyon geweest. Man wat was dat die 5 uur lange busreis met chinezen waard. Het was zo mooi. Zo groots. Op een totaal andere manier dan in Las Vegas. Je voelt je heel klein als je daar naar kijkt. De foto's die ik ervan heb lijken nergens op. Je MOET daar zelf een keer geweest zijn om te begrijpen wat het is en hoe bijzonder het is.
Wat mijn trip ook heel bijzonder maakte was dat ik samen kon gaan met een vriendin die ik in de afgelopen maanden beter heb leren kennen dan wie ook. Ik ben nooit heel erg goed geweest in het hebben en onderhouden van vrienden (sorry guys;) )
Jess is mijn maatje hier en ik kan me niet eens voorstellen om straks naar huis te gaan en haar niet meer te kunnen zien, niet meer eventjes een koffie halen bij Starbucks of een ander koffietentje. Ze is Australische. Dat is natuurlijk hartstikke leuk maar dat is ook echt aan de andere kant van de wereld. Was ze maar gewoon Zweeds of Oostenrijks of zo. Veel makkelijker.
Wat ik probeer te zeggen is, dat zij deze reis voor mij zoveel betekenis geeft. Ik besefte me gisteren ineens dat het meest positieve aan mijn avontuur hier in Amerika ook meteen het meest negatieve is. Ik leer nieuwe mensen kennen die vrienden voor het leven zijn geworden. Als ik straks weer in Nederland ben, moet ik die missen. Ik mis mijn familie en vriend nu enorm. Maar zodra ik over 3 maanden (!) thuis ben, gaat dat gemis niet over. Ik ben dan weliswaar bij mijn familie, maar ik mis dan mijn lieve vriendinnetjes van hier. En 'mijn' lieve meiden voor wie ik elke dag zorg. Nooit zo over nagedacht eigenlijk.
Gelukkig is het positieve veel meer aanwezig. Ik heb de most amazing people leren kennen hier. Ik kan straks een mooie trip naar Australie maken. Terug naar de States of naar Albanie om die lieve meiden weer te zien. Overal ter wereld wonen er mensen die mij gelukkig maken en die heel veel voor mij betekenen. Hoe gaaf is dat!
Ik krijg geregeld berichtjes van mensen die vertellen hoe gaaf ze het vinden wat ik doe en dat ze het zelf ook wel zouden willen maar,,, er is altijd een maar. Je wilt je werk niet opgeven, je hebt geen geld, je hebt geen tijd, altijd druk. Allemaal redenen. Maar als je je laat tegenhouden door iets simpels zoals geld of iets belangrijker, werk.. dan komt het er nooit van. Mijn tip aan iedereen is... Doe het gewoon. Het maakt je leven zoveel leuker en interessanter. Het geeft je eens een andere kijk op de wereld. Het laat je werelden zien waar je het bestaan niet eens van wist. Doe eens gek en boek een ticket!
Lieve lezers, over drie maanden ben ik alweer in Nederland. Het is zo gek! Het klinkt voor jullie misschien lang, maar voor mij niet. Ik ben hier al bijna 9 maanden. Fucking 9 maanden!
Liefs,
Abonneren op:
Posts (Atom)